No pięknie.
Kilka odruchowych, ale i niepowstrzymywanych przekleństw opuściło usta Jacka, gdy uświadomił sobie, że leży jak długi w dole głębokim na kilka metrów. Merlinie, kto w ogóle pomyślałby, że w takim miejscu mogą się kryć podobne niespodzianki? Wiadomo – wszyscy, oprócz niego, rzecz jasna. Ze złością uderzył pięścią w wilgotne podłoże, zrywając się szybko, zbyt szybko, usłyszawszy głos Oscara, czego po kilku sekundach gorzko pożałował. Coś było wyraźnie nie tak z jego kostką, ewidentnie, coś nieprzyjemnie chrupnęło, kiedy się podnosił. Cholera. Rozejrzał się bezradnie wokół, naiwnie chcąc dostrzec odpowiedzi ukryte w plątaninie grubych korzeni.
– A niech to szlag! Nieźle łupnąłem! – zawołał dziarsko, jakby w istocie wpadł tutaj z lekkością piórka. Przy okazji z umiarkowanym zdziwieniem odkrył, że z tej perspektywy noc wydaje się jeszcze piękniejsza, jak to mawiała matka? Niebo gwieździste nade mną...?
Wzdrygnął się, uświadomiwszy z nagła, że przecież rzeczywiście mogli trafić na siedlisko niebezpiecznych stworzeń, a on, niczym prawdziwy łowca, wystawił się jako wyjątkowa łatwa – i głupia, Jack, ty idioto! – zdobycz. Jeszcze raz przesunął na oślep palcami po kleistych ściankach, ale nie odkrył niczego podejrzanego. Wszystko w porządku. Nie, zaraz. W pewnym momencie pojawiała wyrwa – Jack nachylił się badawczo i właśnie wtedy odkrył niski tunel, przez który człowiek na pewno nie potrafiłby się przecisnąć, chyba że przy użyciu magii.
Natomiast co innego przedostałoby się z łatwością.
Przeklął raz jeszcze. Tym razem dużo głośniej.
Zaczął się w popłochu wspinać ku górze, wczepiwszy kurczowo w korzenie i wspomagając się – auć! – stopami, a jednocześnie dobiegło go z tyłu nieprzyjazne syknięcie. To nie znaczyło nic a nic dobrego. Na szczęście korzenie wydawały na tyle silne, że mógł się całkiem swobodnie zaprzeć, choć uczucie nie było przyjemne, czuł mokrą, kleistą ziemię po prostu wszędzie – na twarzy, pod paznokciami, za kołnierzem kurtki, ale nie zatrzymywał się, nawet nie biorąc pod uwagę skorzystania z różdżki. Już znalezienie się w dziurze było wystarczającym upokorzeniem dla jego gryfońskiej dumy. Przy końcu wyciągnął dłonie w kierunku chłopaka z niemą prośbą, po czym nie dał im choćby chwili na urwany oddech.
– Chodu! Zaraz coś się stamtąd wynurzy! – rzucił, chwytając Oscara za rękę i ciągnąc wraz z sobą w ciemność. Nieszczęsna noga uwierała niezmiernie, zauważalnie utykał, jednak obrażenia nie wydawały mu się na tyle duże, by nie naprawić ich później w dormitorium prostym Episkey.
Biegli nieprzerwanie aż do szkolnych błoni; po raz pierwszy Jack ze szczerą ulgą przywitał majaczące wieże i wieżyczki Hogwartu.
Dopiero wtedy obrócił się w kierunku lasu. Był zgrzany, na policzkach miał smugi błota, ale uśmiechał się szeroko, a jego oczy wręcz opalizowały z uciechy. Nawet jeśli nie udało im się poskromić potwora, mógł z całkowitą pewnością zaliczyć tę wyprawę do udanych.