Po raz pierwszy od dłuższego czasu wszystko układało się dokładnie po jej myśli. No, może poza dziwacznym incydentem, który wydarzył się krótko po jej wizycie przy zwierciadle pragnień w Hogsmeade. Nie chciała tego jednak już nigdy więcej rozpamiętywać. Na chwilę obecną miała pewność, że jej siostry są tuż obok i nadal jest im potrzebna. W końcu naprawdę były rodziną i to taką, którą mimo braku więzów krwi łączyło coś naprawdę ważnego. A teraz to wszystko miało nabrać kształtu tym bardziej, że wreszcie kupowały przyzwoity dom, w którym mogłyby na dobre spędzić resztę życia, o ile którejś nie przyjdzie do głowy szalony plan wyprowadzki na kolejny kontynent. Cóż, właściwie transakcja była już sfinalizowana, a ich graty przeniesione do nowego miejsca. Wystarczyło więc sprowadzić do domu ostatnie dwa elementy. Genesis nie potrafiła zetrzeć z twarzy uśmiechu, kiedy późnym popołudniem zmierzała na spotkanie z siostrami. Nie do końca podobał jej się pomysł Exodus na wymykanie się z zamku zaraz po lekcjach. To znaczy... na wymykanie się z zamku tak w ogóle! Nie miała jednak odwagi zaprotestować, bo chęć zobaczenia najmłodszej siostry zagłuszała wszelkie głosy rozsądku, które w każdej innej kwestii miały się niezwykle dobrze. Nie chodziło jednak tylko o Exodus. Esther także nie miała okazji rozejrzenia się po wnętrzach przy ulicy Felixa Summerbee 1. Primera miała nadzieję, że żadna z sióstr nigdy nie wypomni jej samowolki w kwestii wyboru czegoś tak ważnego, jak dom. Szybka decyzja była jednak niezwykle ważna, bo mieszczący aż trzy sypialnie budynek sprzedawano praktycznie za bezcen. Genesis nie miała pojęcia, dlaczego i czuła, że w ciągu następnych kilku tygodni odkryją sekrety, z którymi z pewnością będą musiały się zmierzyć, a jednak takich okazji nie należało przepuszczać, czego też Primera nie zrobiła.
Jej uśmiech stał się tym większy, gdy wreszcie zobaczyła niskiego rudzielca idącego główną ulicą Hogsmeade. Przyspieszyła nieco kroku i jak zwykle, dotarłszy do siostry, objęła ją z miejsca, przemycając wprost w jej włosy krótkie "tęskniłam". Esther spotkały kilka przecznic dalej. Genesis wymogła na niej obietnicę zabrania ostatnich rzeczy ze starego domu i zdania kluczy właścicielom. Plan zakładał, że już nigdy nie będą musiały przejmować się czymś tak bezsensownym, jak wynajem. Powitanie Esther nie było w wykonaniu Primery aż tak wylewne, a jednak nie wynikało to w żadnym wypadku z mniejszej zażyłości. O ile Exodus zawsze wydawała się kulką do przytulania, o tyle Esther stanowiła dla Genesis nieco równiejszą partnerkę w życiu. Nie sprawiało to, że Esther nie mogła już prosić o pomoc czy przytulać się w każdy możliwy sposób, a jednak czyniło z niej kogoś, z kim Primera chętniej igrała na tle emocjonalnym.
Droga do nowego domu nie była długa, a do tego zdecydowanie nie można było nazwać jej nieprzyjemną. Gdy wreszcie dotarły na miejsce, dom prezentował się tak samo nienagannie, jak wtedy, gdy najstarsza Malclès domykała ostatnie sprawy ze sprzedającym. Posyłając siostrom niewielki uśmiech, Genesis nie tyle wyciągnęła klucz - jak to działało w starym domu - lecz przeciągnęła różdżką wzdłuż drzwi.
- Będą rozpoznawać nasze różdżki i magiczne sygnatury. Póki drzwi będą zamknięte, nikt poza nami nie wejdzie, ani nie wyjdzie. Nawet jeśli zaczai się na okno. - Całkiem dumna z poczynionych ku bezpieczeństwu kroków, Primera uśmiechnęła się raz jeszcze, tym razem do siebie. Odsunęła różdżkę i otworzyła drzwi jednym naciśnięciem klamki, przepuszczając siostry w drzwiach. Wszędzie stały pudła, z których większość była opisana. Po salonie walały się też stare szkolne kufry starszych sióstr. Meble stały już względnie na swoich miejscach, a pokoje każdej z sióstr czekały tylko na ostateczne udekorowanie.
- Wzięłam sypialnię na górze - zakomunikowała Genesis i chociaż gdzieś w środku miała nadzieję, że żadna z sióstr nie będzie miała jej tego za złe, nie była kimś, kto przepraszałby za takie głupoty. W gruncie rzeczy wybrała go tylko dlatego, że był niezwykle... czysty. Wstępnie dzięki magii ustawiła tam swoją niebieską szafę i ogromne łóżko, jednocześnie sądząc, że nie będzie potrzebowała tam niczego więcej poza siostrami. No, może przyda się porządna pościel i masa poduszek, żeby wszystkie mogły wygodnie wyspać się w jednym łóżku, jak obiecała Exodus.
- Możecie się zacząć rozpakowywać - rzuciła, posyłając im kolejny uśmiech. - No i... witam w domu - dodała, czując, że wreszcie faktycznie w nim jest.

Na ghoula urok!
Zatem stało się, wszystko przesądzone, papiery podpisane, a siostry pełne nieskrywanego entuzjazmu na nowej drodze życia. Jak bardzo Esther pragnęła życzyć im szczęścia, obrócić się na pięcie, po czym pójść w długą! Jednak nie mogła – aż za dobrze wiedziała, że z tego punktu nie ma już odwrotu, decyzja została podjęta dawno temu, zaś teraz przyjdzie zmierzyć się ze skutkami uprzedniej pochopności – niekoniecznie fortunnymi dla niej samej, jednak czy ktoś zakładał, że będzie łatwo?
Niemniej spróbowała przywołać pogodny uśmiech, chcąc w jak najdyskretniejszy sposób ukryć westchnienie niepokoju, które wręcz cisnęło się na usta, gdy tak pospiesznie przemierzały uliczki Hogsmeade – dla Esther dziury na końcu świata, jeszcze gorszej niż miejsce, w jakim dotychczas przychodziło jej żyć. Ale wioska otoczona była pasmem nieprzebytych gór, co generowało wiele możliwości zaszycia się w głuszy na wypadek, gdyby Primera akurat poczęła przejawiać jeden ze swoich gorszych nastrojów i, nomen omen, przemieniała w harpię.
Tak czy inaczej starała się sprawiać pozory – przede wszystkim ze względu na Exodus, młoda z pewnością miała dość własnych problemów, jeżeli chodziło o asymilację w tym... zaraz, Hugwarcie? Hogwarcie? Dlatego wyściskała diablę należycie, nie wzbudziwszy jakichkolwiek podejrzeń w stosunku do własnej niepewności względem całego przedsięwzięcia. Po cóż psuć czyjąś radość? Jeszcze znajdzie dość czasu na zamartwianie się, póki co – cicho sza!
– Dosyć... osobliwy. – To były jej pierwsze słowa, gdy po dosyć żwawej marszrucie zatrzymały się przed niepozorną posiadłością nieopodal głównej ulicy. Nawet stosunkowo niechętnie nastawiona Esther musiała przyznać, że nowy – ach, jak zabawnie to brzmiało! – dom wyglądał iście, z braku lepszego słowa, magicznie, raczej nie potrafiłaby lepiej wyobrazić miejsca, które w równie nieodgadniony sposób oddawałoby charakter przyszłych mieszkanek.  – Jak mniemam skrywa trupy w szafie? – dorzuciła jeszcze, otulając się cieplej szalem, gdy zimowy wiatr uderzył w nie silnym podmuchem chłodu. W rzeczy samej – dom wyglądał na już zamieszkiwany, co było w zasadzie pierwszym elementem sprawiającym, że Esther śmielej spojrzała w przyszłość. Zawsze to miło mieć towarzystwo z zaświatów, prawda?
Chociaż minęła dłuższa chwila, zanim zdołała podążyć za siostrami, zrobić krok i przejść przez próg w naiwnej wierze, że cokolwiek się za nim znajdzie, nie wróci takie, jakie było, a tego właśnie obawiała się najmocniej.
Wnętrze okazało się stosunkowo mniej diaboliczne, niż początkowo zakładała – pomieszczenia doszczętnie wypełniały rześkie strumienie popołudniowego słońca, a dobór barw tylko temu sprzyjał. No cóż, na pewno w niczym nie przypominało to chatki na kurzej stópce. Powoli poznawała każdy pokój, przechodząc płynnie, acz niespiesznie od jednego do drugiego – nie było powodu do ponaglania siebie samej, nie było też powodu do strachu, a przynajmniej tak próbowała koić zdrowy rozsądek.
Niewielka torba przerzucona przez ramię mieściła cały dobytek Esther, dziewczyna od zawsze była niezwykle rada, że nawet po użyciu zaklęcia zmniejszająco-zwiększającego nie czuła potrzeby zabierania zbyt dużo i wyrobiła w sobie zdrowy zwyczaj nieprzywiązywania się do rzeczy materialnych, tak, aby w każdej chwili móc wyjść i zniknąć niezauważona bez jakichkolwiek sentymentów za plecami. W tym wypadku jednak podobna mechanika nie działała, nie miała prawa, bo to przecież od tej chwili był jej dom, ich dom, z którego w założeniu nie powinna pragnąć uciekać. Czas jeszcze pokaże.
– Jesteś pewna, że wyjdzie nam to na dobre, siostrzyczko? – zapytała, kiedy już zdążyła poznać większość zakamarków, a teraz przenikliwe spojrzenie spoczęło na Genesis. Wielce ją ciekawiło, jak rozkoszne harpiątko poradzi z zupełnie nieodkrytym, nietykanym dotąd obszarem wspólnego życia. Jak obie poradzą.

Wymknięcie się z Hogwartu wymagało cierpliwości, uwagi i sprytu. Ile z tych cech miała ta chodząca kula energii? Cóż, niewiele. Może tego ostatniego to jeszcze najwięcej, ale nie było pewności, czy tyle wystarczy, by cały plan się powiódł. Wystarczyło go jednak, by nie porywać się na pomysł, który nijak się dla niej nie nadawał, czyli ucieczkę cichą i nie zaburzającą rytmu dnia oraz ogólnego porządku zamku. Nie, musiało być bezpiecznie i szybko. Dlatego właśnie posłała jedną ze szkolnych sów z zapasem łajnobomb przed zamek na błonia, a drugą do Hogsmeade. Hałas i smród, jakiego narobiły, wystarczyły, żeby nikt się nie kręcił na trzecim piętrze, ba, żeby w samym sklepie, przez który musiała przejść na końcu trasy, też nikogo nie było. Na głównej ulicy Hogsmeade udało jej się szybko wmieszać w oburzony tłum i tylko było jej szkoda tych, którzy ucierpieli przez jej drobny atak terrorystyczny. Prawdopodobnie nie zmyją z siebie tego smrodu przez najbliższe kilka tygodni.
To jednak nie miało znaczenia. Nie tutaj, nie teraz. Jedyne, co miała teraz w myślach, to spotkanie z siostrami i obejrzenie nowego domu, ich, ich domu, tego, który miał być ich i tylko ich, i na zawsze, i cudownie. Absolutnie nie mogła się doczekać. To dlatego błyskawicznie pognała ulicą, chcąc jak najszybciej dotrzeć na miejsce spotkania. Kolorowa spódnica plątała jej się przy kostkach, grożąc upadkiem, ale dziewczyna miała prawdopodobnie więcej szczęścia niż rozumu i zachowała względny pion.
Kiedy w końcu dostrzegła Genesis, aż zapiszczała z radości, rzucając się jej na szyję tak, że prawie obie leżały. Chwilę później dotarła do nich Esther, a jej przecież nie widziała o wiele, wiele dłużej, niż Genesis. Wrażenie było jeszcze silniejsze i momentalnie zrobiło jej się gorąco. Pisk szczęścia, nad którym nie była w stanie panować, prawdopodobnie był słyszalny kilka ulic dalej. Skoczyła na nią, licząc, że dziewczyna ją złapie. Kiedy przylgnęła, nie miała ochoty się odrywać. Wyciągnęła tylko rękę do tyłu, licząc, że sięgnie wystarczająco daleko, by bez patrzenia sięgnąć najstarszą siostrzyczkę i ją przyciągnąć bliżej. Czerpała energię z ich bliskości, a ostatnio jej baterie były na mocnym wyczerpaniu. Należało nadrobić.
Dotarcie do domu wygenerowało kolejną dawkę entuzjazmu. Exodus podskakiwała, śmiała się i robiła wszystko, żeby w miarę możliwości przez cały czas utrzymywać kontakt fizyczny z siostrami. Starała się nie myśleć, że to tylko na chwilę, że niedługo będzie musiała wracać, że to tylko kilka godzin. Nie. Bańka szczęścia i nic więcej.
Wnętrze domu wywołało u niej bardzo proste do przewidzenia reakcje. Eksplozja szczęścia, tak by to można było określić. Ze śmiechem i czystym entuzjazmem przebiegła dom, żeby po chwili wrócić po siostry, złapać je za ręce i bez wahania pociągnąć do góry, do sypialni Genesis, na łóżko. Chciała je tam, chciała się w nie wtulić, teraz, obie, a potem to już wszystko jedno.