Po zakończeniu wojny Minerva McGonagall opuściła Hogwart, by powrócić do niego w roku 2001 za namową innych nauczycieli oraz uczniów, którzy także szykowali się już na wrzesień. Chociaż wojna odcisnęła gigantyczne piętno na profesor McGonagall, niezrównana siła charakteru pozwoliła jej ponownie przekroczyć próg zamku, by nie tylko uczyć młodych ludzi szlachetnej sztuki transmutacji, ale i dowodzić nauczycielami oraz sprawami zamku w tym nowym świecie, w którym wszyscy próbują jakoś stanąć na nogi. Nauczycielka zrezygnowała jednak z piastowania stanowiska opiekunki Gryffindoru, by tym razem pozostać bezstronną.

Minerva McGonagall pozostaje nauczycielką zdecydowaną i twardą, choć jednocześnie dobrą i sprawiedliwą dla wszystkich uczniów w szkole. Teraz, gdy większość dzieciaków ma w pamięci straszne wydarzenia sprzed trzech lat, McGonagall potrafi również wykazać się w stosunku do nich zwiększoną empatią, choć nikogo nie faworyzuje. Kobieta stara się jak najlepiej pełnić swoje funkcje, choć niemożliwym zdaje jej się dorównać Albusowi Dumbledore'owi.

Trudno powiedzieć, jakie uczucia towarzyszyły Filchowi podczas drugiej wojny magicznej. Wszak mamy przed sobą człowieka, który nikogo nie lubił i który przez nikogo nie był lubiany. Jego kompletny brak magicznych umiejętności pozwolił mu jedynie na ewakuację uczniów i ukrycie się w Świńskim Łbie na czas bitwy o Hogwart. Nie zmieniło to ani jego podejścia do pracy woźnego, ani tym bardziej do uczniów szkoły, więc choć przyjęto go z powrotem z otwartymi ramionami, w głębi duszy i po krótkim namyśle nikt nie był zbytnio zadowolony z takiego obrotu spraw. Ktoś musi jednak terroryzować uczniów przekradających się w nocy w miejsca, w które przekradać się nie powinni.

Profesor Sinistra przeżyła bitwę o Hogwart dzięki jednej z uczennic, która pomogła jej wydostać się z zamku. To właśnie dlatego postanowiła powrócić do szkoły we wrześniu 2001 roku, by znowu nauczać astronomii i dalej pomagać młodym ludziom, którzy są zainteresowani jej dziedziną. Chociaż wojna z pewnością zmieniła ją jak każdego, trudno to po niej poznać. Sinistra nigdy się nie uśmiechała i tak też pozostało. Nie zmienia to jednak faktu, że dla swoich uczniów poświęca wiele prywatnego czasu i energii. Jej ambicja, by wyprowadzić podopiecznych na ludzi, pozostała na swoim miejscu. Dlatego niczym dziwnym nie są masy zadań domowych, które Sinistra zadaje na koniec każdych zajęć. Nie kręć jednak nosem. To dla twojego dobra.

Basila najprościej określić jednym słowem - dupek. Devereux łączy w sobie dwie cechy, które sprawiają, że przebywanie z nim w jednym pomieszczeniu niektórym nastręcza wiele trudności. Po pierwsze, mężczyzna jest rodowitym Francuzem. Na całe szczęście nie ma problemów, by komunikować się z innymi po angielsku, a jednak tutaj pojawia się nasze "po drugie". Zatem po drugie, Basil pochodzi z naprawdę wysoko postawionej rodziny i chociaż wszyscy w niej są charłakami, w niczym im to nie przeszkadza. Uważają, podobnie jak sam Basil, że mogą mieć wszystko, jeśli tylko dobrze zapłacą. Nazywają to "magią galeona". Dlatego właśnie Devereux pojawił się w Hogwarcie tuż po wojnie w związku z prowadzonym naborem na kilka stanowisk. Mało kto za nim przepada, biorąc pod uwagę jego nadmuchane ego i fakt, że zastąpił na stanowisku nauczyciela mugoloznawstwa naprawdę poczciwą kobietę, która miała niewątpliwego pecha stanąć twarzą w twarz z Voldemortem. Basil ani razu nie przejął się jednak tą historią. Najważniejsze było to, że dostał to, czego chciał. McGonagall bardzo mocno stara się przymknąć oko na tę sytuację, bowiem nasz drogi Devereux przyniósł ze sobą sporo funduszy na odbudowę kilku ważniejszych lokacji w zamku.
Wielkie ego to jednak nie wszystko, co Basil ma na sumieniu. Jako dumny charłak naprawdę nie przepada za dzieciakami o statusie krwi większym niż pięćdziesiąt procent i daje im to mocno odczuć. Jego pupilkami stają się za to ci, którzy ze względu na swoje niskie urodzenie mają wiele wspólnego z mugolskim światem. Ktoś mógłby pomyśleć, że Basilowi przydałaby się mocna, kobieca ręka, żeby raz na zawsze uciąć wszelkie jego fanaberie.

Nawet jeśli nie traktujesz wróżbiarstwa zbyt poważnie, Bluebell jest zdolna udowodnić ci, że w tej sztuce nie ma absolutnie niczego, z czego należałoby kpić. Ona dokładnie wie, co robi, kiedy ustawia na stoliku szklaną kulę czy rozkłada talię kart. Wierz lub nie, ale tylko dzięki jej zdolnościom udało jej się przetrwać wojnę i nie chodzi tu bynajmniej o to, jak fantastycznie posługuje się różdżką. Chociaż nikt nie jest w stanie przewidzieć każdej sekundy swojego życia, Bluebell wie, że można przewidzieć dość dużo, by przygotować się na wszystko. Jej profesjonalizm może wydawać się niecodzienny, ale ona naprawdę podchodzi do swojego zawodu niezwykle poważnie. A gdy pokażesz jej, że podzielasz to podejście, chętnie weźmie cię pod swoje skrzydła i pozwoli ci zobaczyć świat w taki sposób, o jakim wszystkim innym nawet się nie śniło. Możesz zyskać naprawdę wiele, jeśli odsuniesz na bok wszelkie kpiny. Appleby jest kimś, w kim naprawdę warto mieć przyjaciela, przynajmniej na takim poziomie, na jaki pozwala na to relacja nauczyciel-uczeń.

Chociaż wszyscy żartowali z tego, iż profesor Binns będzie uczył historii magii do końca istnienia Hogwartu, wreszcie musieli zdać sobie sprawę, że nawet wspomniany koniec nie powstrzyma profesora! Gdy wszystko legło w gruzach, Binns już był gotowy do prowadzenia lekcji natychmiast po wszelkich naprawach i odbudowach. Istnieje ogromna szansa, że Cuthbert nigdy nie odkryje faktu, iż jest zwyczajnie martwy. Jego monotonny głos i nudne lekcje z pewnością będą nadal jedną z hogwarckich legend, choć teraz profesor Binns ma o jedną wojnę więcej to opowiedzenia.

Dhyana może być w twoich oczach tylko ładną, filigranową kobietką, ale gdy poznasz jej historię, zmienisz zdanie. Jeśli jednak tego nie zrobisz, jesteś po prostu głupcem. Katō od dzieciństwa przebywała wśród zwierząt, które delikatnie mówiąc były dość niebezpieczne. Jej ojciec wierzył jednak święcie, że jego mała córeczka ma dar. Cóż, musiała mieć, skoro do dzisiaj zachowała wszystkie kończyny. Mimo wszystko ma na nich wiele trwałych blizn, których nie mogła usunąć żadna magia. Chociaż na zajęciach z pewnością nie zbliżysz się do żadnego ze zwierząt, które pielęgnowała Dhyana, zobaczysz wiele innych, o których Katō opowie ci z takim zapałem, że kompletnie zapomnisz o tym, gdzie jesteś i która właściwie jest godzina. Chociaż sama Dhyana nie mówi zbyt wiele, a do uczniów odnosi się raczej chłodno, moment rozpoczęcia właściwego wykładu czy części teoretycznej jest tym samym, w którym dotrze do ciebie, że magiczne zwierzęta są jej prawdziwą pasją. A potem zadziwi cię jej siła, gdy przyjdzie jej szarpać się z uwiązanym hipogryfem. Ze zdecydowanie nie brytyjskim akcentem wyjaśni ci wtedy, że nie ma się czego bać i wystarczy jedynie okazać zwierzęciu szacunek, zachowując spokój. Być może od czasu do czasu przeklnie pod nosem w swoim ojczystym języku, pewna, że i tak nie zrozumiesz ani słowa.

Ebele nie jest doświadczoną pielęgniarką, ale jednocześnie osiągała najlepsze wyniki w Wyższej Szkole Magicznej. W Wielkiej Brytanii pojawiła się jeszcze przed wojną i przez dwa lata intensywnie rozwijała swoje talenty zielarskie i eliksirowarskie. Przekonana przez rodzinę, w 1998 zdecydowała się powrócić do swojego kraju, by przeczekać najgorsze. Niektórzy uważają to za zwykłe tchórzostwo, ale Nnamani nie była wtedy w żaden szczególny sposób powiązana z Hogwartem. W 2001 roku przyjęła ofertę Minervy McGonagall, która poszukiwała najlepszej kadry na następne szkolne lata, wliczając w to również kogoś, kto zastąpi zmarłą dwa lata po wojnie Poppy Pomfrey.
Ebele radzi sobie ze wszystkim tym, z czym poradziłaby sobie jej poprzedniczka, ale dzięki wychowaniu przez ojca mugola oraz swoim afrykańskim korzeniom poznała bardzo dobrze medycynę niekonwencjonalną, a także rytuały, które czasem stosuje w swojej magicznej pracy. Niektórzy są tym naprawdę zachwyceni. A może chodzi tylko o jej dobre wychowanie i urok osobisty, którego nie skąpi nikomu?

Filius Flitwick walczył w wojnie, by ocalić zamek i mimo niewielkiego wzrostu okazał się naprawdę wielkim czarodziejem. A skoro już udało mu się znaleźć po wygranej stronie, powrócił do zamku, by odbudowywać go razem z innymi nauczycielami i pracownikami. Jego psotny charakter przydał się nie raz w trudnych chwilach. Nie można jednak zapominać, jak lojalnym i oddanym nauczycielem jest Flitwick. To na jego zajęciach młodzi uczniowie mogą zobaczyć czym jest prawdziwe zaangażowanie, wrażliwość, pokora, a to wszystko upchnięte w tak niewielkiej osóbce. Jeśli kiedyś przyjdzie komukolwiek do głowy, by zastanawiać się, dlaczego wnętrze ma przewagę nad wyglądem, wystarczy, że spojrzy na Flitwicka.

Trudno powiedzieć czy przez następne lata uczniowie oraz Ślizgoni pod opieką Horacego zatęsknią za żelazną ręką Severusa Snape'a. Być może, bo profesor Slughorn teraz jeszcze bardziej niż kiedykolwiek lgnie do ważnych osobistości i silnych czarodziejów. Podczas wojny zobaczył bardzo wyraźnie, jak dobrym posunięciem było stanie po stronie Pottera. Uznał więc, że nie ma nic lepszego, niż trzymanie się blisko zwycięzców. Być może przez jakiś czas uczniom będzie podobało się faworyzowanie czy lekkie podejście do nauki, ale czy wraz z nadejściem SUMów nie zaczną tego żałować? Cóż, może przynajmniej członkowie Klubu Ślimaka będą zadowoleni z popołudniowych herbatek, o ile stowarzyszenie w ogóle zostanie reaktywowane.

Jeśli jest ktoś, kto powinien był koniecznie wrócić do Hogwartu w 2001 roku, była to własnie profesor Sprout. Odwaga i zaradność pozwoliły jej przetrwać bitwę o zamek. Później, jako przyjaciółka Minervy McGonagall miała z pewnością swój wkład w przekonywaniu obecnej dyrektorki do podjęcia na nowo pracy w szkole. Niezwykle sympatyczna Pomona pojawiła się na miejscu nieco wcześniej, by pomóc w odbudowie zamku, szczególnie części cieplarnianej. Mimo strasznych wydarzeń podczas wojny, zachowała swoje pozytywne nastawienie i entuzjazm. Wciąż jest sprawiedliwą nauczycielką, która potrafi zganić swoich wychowanków za niesubordynację, ale jednocześnie równie chętnie wysłucha opowieści o ich osobistych problemach i postara się jak najlepiej nimi zająć.

Młody, gniewny - jak określa się go w szkole. Rebelious jest doskonałym odzwierciedleniem swojego imienia, choć upust wszelkiej nieokiełznanej energii, jaką posiada, daje zwykle przy tablicy, spisując na niej kolejne cyferki. Dzięki swojemu młodemu wiekowi Bonham doskonale rozumie dzieciaki, które uczy, włącznie z ich niechęcią do nauki. Dlatego właśnie stara się przekazywać wiedzę w jak najbardziej przystępny sposób, uzupełniając ją anegdotkami czy przykładami, które wszyscy z łatwością przyswoją. Jasne, czasem zabraknie mu cierpliwości i obrazi się na ucznia jak zwykły pacan, zapominając, że etyka pracy wymaga od niego nieco wyższych standardów. Szybko jednak puści swoją złość w niepamięć i wróci do tego, co uwielbia - do liczb.
Przeszłość Rebeliousa nie jest w żaden sposób niezwykła. W szkole był nieco zahukanym dzieciakiem, z którego inni śmiali się do momentu, w którym odebrał dyplom z wyróżnieniem, podczas gdy oni powtarzali rok, tłumacząc się stratami moralnymi ze względu na trwającą wojnę. Bonham nie pchał się na pole bitwy, ale aktywnie pomagał od strony taktycznej. Jego ścisły umysł często pozwala mu patrzeć na sprawy pod kątem najlepszej funkcjonalności i to też przydało się w najgorszych momentach walki. Dlatego gdy tylko skończył edukację w Wyższej Szkole Magicznej, pojawił się w Hogwarcie, by zająć się nie tylko planowaniem, ale i nauczaniem. Merlin jeden raczy wiedzieć, że McGonagall przepada za nim od momentu, gdy zaczął pomagać także przy budżecie szkoły.

Czy ktoś tak wysportowany, jak Rolanda Hooch, mógłby nie poradzić sobie na wojnie? No właśnie. Co więcej, gdy nadszedł pierwszy dzień, w którym każdy świadek tych strasznych wydarzeń musiał zacząć żyć własnym życiem, Rolanda zrobiła to, co potrafiła najlepiej - ruszyła do miejscowego baru, z którego nie wychodziła przez następne kilka dni. A gdy wreszcie wróciła do zamku w 2001 roku, była po prostu sobą. Hooch w dalszym ciągu nie szczędzi sobie ostrego humoru, czym niekiedy sprowadza na siebie gniew innych osób, które nie dojrzały jeszcze do strojenia sobie żartów z ledwo co zakończonej wojny. Uczniowie mogą jednak odnaleźć pocieszenie i normalność w jej raczej radosnym usposobieniu. Muszą także pamiętać, że mimo tego na lekcjach latania są z nią bardziej niż bezpieczni.

Profesor Vector długo trzeba było namawiać do powrotu, a nawet wtedy, gdy wreszcie odważyła się przekroczyć próg odbudowanego zamku, nie było pewne, że w nim zostanie. Chociaż jej staromodne podejście do wszelkich spraw ani trochę się nie zmieniło, Vector stała się małomówna i rzadko kiedy broni swojego zdania. Stara się jak najszybciej załatwiać wszelkie szkolne obowiązki, by móc wracać zaraz potem do domu położonego w Hogsmeade. Jeśli kiedyś uczniowie obawiali się jej surowości, od nowego roku strach związany z panią profesor mógł ich wreszcie opuścić. Chociaż Septima stara się jak najlepiej wykonywać swoją pracę, nie jest już w stanie tupnąć nogą na niesforne dzieciaki, które za nic mają odrabianie prac domowych czy utrzymanie ciszy podczas lekcji.

Wiele plotek krąży po szkole na temat Varlama. Uczniowie znają jego nazwisko, na podstawie którego spekulują, że mężczyzna jest Rosjaninem. Sam Varlam jednak im tego nie powie - nie otwiera ust od dziesięciu lat, podobno dlatego, że został przeklęty przez czarodzieja, któremu się naraził.
Mężczyzna sumiennie wykonuje swoją pracę, chociaż brakuje mi wzrostu i siły Rubeusa Hagrida, układającego sobie spokojne życie w innej części kraju. Nie powstrzymuje to jednak Varlama przed przenoszeniem, budowaniem, naprawianiem czy wszystkim tym, co wymyśli Minerva McGonagall. Rostov pilnuje także granicy Zakazanego Lasu i jego obrzeży. Noce spędza na terenach przy zamku, bowiem z chatki gajowego po wojnie zostały same zgliszcza. Varlam woli zresztą obecność ludzi, nawet jeśli nigdy nie uraczy ich rozmową.

Profesor Alvey pojawiła się w szkole dość niespodziewanie, dzięki rekomendacji kilku nieco wyżej postawionych kolegów z poprzedniej pracy. Uznana za specjalistkę w swej dziedzinie, objęła stanowisko nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią. Nikt nie zadaje zbyt wielu pytań, zwłaszcza, że Venus robi piorunujące wrażenie, jak to Venus. Choć z pozoru wydaje się raczej zdystansowana i chłodna, na lekcjach wychodzi z niej prawdziwy demon, miotający zaklęciami obronnymi z taką precyzją, jakiej wielu może jej pozazdrościć. Ach, gdyby tylko brała udział w bitwie o Hogwart! Po szkole krążą plotki, że ma za sobą zaawansowane szkolenia aurorskie i jako auror walczyła w drugiej wojnie magicznej, ale odeszła ze stanowiska po tym, jak odniosła ciężkie fizyczne obrażenia. Trudno jednak wyczytać cokolwiek z tego filigranowego, okrytego szczelnie ubraniem ciała. Uczniowie nie powinni się tym jednak zbytnio interesować. Zamiast tego mogliby przyłożyć się do nauki, bo Alvey nie odpuszcza nikomu. Siła i odwaga są tym, co liczy się dla niej najbardziej.

Kiedy zdaje ci się, że jej łagodny uśmiech oznacza, że nie słyszała twojego niepochlebnego komentarza, możesz być pewien, że istotnie tylko ci się wydaje. Po WSM krąży historia o studencie, który któregoś słonecznego dnia siedział na wprost Ambrosii i siłą rozpędu wygłosił wyjątkowo paskudne zdanie na jej temat. Posłała mu przyjazny uśmiech, więc doszedł do wniosku, że z racji swego wieku z pewnością jest przygłucha. Nikt o nim później nie słyszał. Głosy rozsądku mówiły, że po prostu wyleciał, ale w niektórych kręgach studenci mieli o tej sprawie zupełnie odmienne opinie.
Pamiętaj zatem, że choć Ambrosia zwykle jest najmilszą i najcieplejszą staruszką na świecie, za tą przyjazną otoczką kryje się ktoś, kogo należy traktować z należnym mu szacunkiem. Dobrze byłoby też wysnuć wniosek, że ktoś żyjący od tak dawna musi mieć naprawdę ogromną magiczną wiedzę.

Jeśli miałeś okazję do pobierania nauk w Hogwarcie za czasów profesora Snape'a, powinieneś się naprawdę cieszyć. Miałeś niezłą wprawkę przed Angusem. Profesor Cotterill nie będzie upokarzał cię dlatego, że cię nie lubi. Zrobi to dlatego, że żyjesz i przyszedłeś na jego zajęcia. Zniechęci cię, zanim zdążysz na dobre położyć torbę obok ławki. Będziesz zastanawiał się, czy robi to, ponieważ przeżył traumę na wojnie, ale wtedy ktoś życzliwy powie ci, że na czas wojny Cotterill wyjechał za granicę i zbijał bąki. Z pewnością będziesz na niego wściekły dwadzieścia razy podczas każdych zajęć, ale jeśli będziesz w stanie skupić się mimo jego kąśliwych uwag, nauczysz się tego, czego inni będą mogli ci pozazdrości - samokontroli tak wielkiej, że choćby najobrzydliwsza mucha brzęczała ci nad głową, i tak uwarzysz ten cholerny eliksir! Być może w międzyczasie zatęsknisz za profesorem Snapem. Tak czy inaczej możesz być pewny, że ukończenie kursu z eliksirowarstwa i ziołolecznictwa z tym typem zrobi z ciebie nie tylko dobrego teoretyka, ale i profesjonalistę.

Podczas zajęć z Dwerryhousem niekiedy będziesz mieć wrażenie, że ten facet musi być samym Merlinem, bo nikt w jego wieku, ani nawet nikt sześćdziesiąt lat młodszy nie unikałby zaklęć z taką dokładnością i nie rzucałby ich w odwecie z tak morderczą precyzją.
Cecil wiele przeżył, zwłaszcza w 1998, a każde jego doświadczenie pozwoliło mu pozyskać nowe umiejętności. Chociaż praca aurora nie jest już dla niego - sam mówi o sobie, że jest już na to za stary - chętnie przekazuje swoją wiedzą młodym studentom, chcącym nie tylko umieć się obronić, ale i umieć obronić innych przed każdym, kto mógłby ich skrzywdzić. Mimo ciężkich wojennych doświadczeń Dwerryhouse nie utracił przyjaznego nastawienia czy niewybrednego poczucia humoru, dlatego zajęcia z nim są nie tylko niezwykle ciekawe, ale i bardzo przyjemne.

Henna ma jeden zasadniczy problem - gdy mdleje zaraz po wizji, nikt nie pyta o to, co widziała, za to wszyscy przejmują się tym, czy się zbytnio nie poobijała. W gruncie rzeczy mało kto wierzy w jej dar jasnowidzenia. Kobiety nazywają ją oszustką, mężczyźni traktują pobłażliwie. Ona za to każdego dnia nakłada idealny makijaż, rozczesuje każdy kosmyk włosów, ubiera najbardziej kobiece ubrania, jakie ma w swojej szafie... i wychodzi z domu z wysoko uniesioną głową, bo wie, ile tak naprawdę jest warta. Ze względu na to, jak jest postrzegana, Henna często traktuje innych niezwykle chłodno, gotowa na kpiny. Możesz tego doświadczyć nawet wtedy, gdy nie będziesz próbował niczego złego. Jeśli jednak chcesz, żeby potraktowała cię po prostu przyjaźnie, może najpierw pokaż Hennie, że przykładasz się do zajęć z nią, a dopiero później otwieraj usta.

Trudno powiedzieć, jak to się stało, że Teagan Foss skończył na smokologii, zwłaszcza, że od dzieciaka naprawdę bał się dużych stworzeń. Jego ojciec był jednak zapalonym smokologiem i któregoś dnia Teagan dostał na urodziny małego smoka. Z początku nie czuł się przy nim pewnie, ale gdy dorastali oboje, naprawdę się do niego przywiązał i nawet gdy smok przerósł go czterokrotnie, Teagan wciąż darzył go ciepłymi uczuciami. To dlatego zdecydował się uczyć o magicznych zwierzętach i oswajać z nimi młodych studentów. Foss jest bardzo błyskotliwym człowiekiem o ciekawym poczuciu humoru. Do swojej pracy podchodzi niezwykle poważnie, ale potrafi znaleźć w niej miejsce dla kilku żartów czy ciepłych uśmiechów. Mężczyzna ma ogromną wiedzę i z pewnością wiele można się od niego nauczyć. Trzeba tylko uważnie słuchać.

Unity Snow na ogół sprawia wrażenie, jakby w nosie miała twoje przygotowanie do egzaminów końcowych na uczelni. Uśmiecha się promiennie do wszystkich wokół, by już po chwili wypytywać ich o rodziców, zainteresowania, podejście do skrzatów domowych i wiele innych spraw, które właściwie w ogóle nie powinny jej obchodzić. Cóż zrobić. Unity jest po prostu bardzo towarzyską osóbką. Jeśli jednak dasz jej szansę i nie wyjdziesz z zajęć, chwilę później będzie skłonna pokazać ci, jak wedrzeć się do cudzego umysłu, by nie musieć zadawać tak prozaicznych pytań. Jak mawia, zadawanie ich, gdy potrafisz władać cudzym umysłem, jest kwestią grzeczności. Doceń więc, że pani Snow od początku ci ją okazuje. Sam zaś nie próbuj nigdy robić zamachu na jej prywatne myśli - jest niezwykle uzdolnioną oklumentką. Być może wojna nieco pomieszała jej w głowie. Czasami na przykład zdarza jej się zapomnieć o grzeczności i po prostu wykorzystać czyjąś nieuwagę, by przekonać się, co jadł na obiad. Niemniej, naprawdę wiele możesz się od niej nauczyć.

Po wojnie Żongler właściwie nie był wydawany, a sam Lovegood porzucił swoje małe dzieło, zajmując się bardziej prozaicznymi sprawami. Wtedy właśnie pojawiła się panna Haden, święcie wierząca w każde słowo, które kiedykolwiek zostało wydrukowane w tej gazecie. Błyskawicznie przejęła pieczę nad redagowaniem każdego kolejnego numeru, co też robi do dziś. Ministerstwo z pewnością nie jest zadowolone.

Harmony jest wyjątkowo roztrzepana i chociaż niektórym może się zdawać, że bagatelizuje wiele sprawa, ona po prostu bardzo szybko zapomina, że były ważne. Jest jednak niezwykle w swoim roztrzepaniu profesjonalna, a każdy numer Żonglera wychodzi regularnie co do minuty. Naprawdę. Ma także niezwykłe poczucie humoru, które dla przeciętniaków niekiedy robi się niezwykle irytujące - czasami po prostu bardzo trudno jest zgadnąć czy Harmony faktycznie żartuje, czy mówi na poważnie.

Cinnamon jest niezwykle ambitna i nie przepuściłaby żadnej okazji do napisania dobrego artykułu, nawet gdyby miała zmierzać do celu po trupach. Nie zawsze jednak zgadza się z tym, co narzuca jej Ministerstwo, dlatego panna Landon pozwala sobie od czasu do czasu na mały sprzeciw wobec jego rządów. Najczęściej robiła to wtedy, gdy zaczynało ledwie raczkować po stracie dobrego imienia. Cinnamon jest doskonale świadoma tego, że jej kariera może zawisnąć na włosku, jeśli posunie się za daleko. Z drugiej jednak strony wie też, że ma w chwili obecnej ogromną władzę nad opinią ludzi odnośnie wspomnianego Ministerstwa. Nigdy jednak nie nagina prawdy, bo to właśnie prawda najlepiej broni się sama.

Od dziecka chciał zostać aurorem. Uwielbiał opowieści o złoczyńcach łapanych przez tych dobrych, dzięki czemu na świecie znów panował pokój. Od zawsze marzył, żeby być właśnie kimś takim - i całe jego życie sprowadza się właśnie do spełniania tego marzenia. W Ministerstwie szybko zauważono, że jest idealnym człowiekiem na właściwym miejscu. Uparty, skoncentrowany na celu, skupiony na tym, żeby uczynić ten świat lepszym miejscem. Nie uznaje kompromisów, nie daje sobie wmówić byle czego. Zwłaszcza teraz, kiedy atmosfera w kraju jest raczej napięta, skupiony jest wyłącznie na tym, żeby znaleźć ludzi odpowiedzialnych za potencjalne konflikty. Mianowano go osobą odpowiedzialną za uciszenie problemów, jakie narastają raptem kilka lat po wojnie. Korzysta z wszelkich możliwych środków, dąży do celu niezależnie od środków. Uważaj, bo jeśli masz coś na sumieniu, on na pewno to znajdzie.