Już nie raz od dziadka słyszał o oklumencji, tym bardziej, że ucząc się umiejętności, która miała przebić obronę umysłu, musiał przestudiować wiele ksiąg nim zdołał wziąć się za praktykę. Teoria była bardzo ważnym aspektem, jednakże oczyszczanie umysłu, o którym mowa, już nie było takim prostym zadaniem. We własnej posiadłości nie było problemu z doszukiwaniem się tych wszystkich informacji, jednakże Hogwart nie był placówką, w której Czarna Magia, a w szczególności dotycząca tych dwóch tematów byłaby chętna z rozpowszechnieniem tej wiedzy. Na szczęście młody dziedzic był przygotowany na taki obrót sprawy. Nie będąc męczonym przez brata, postanowił na spokojnie samemu przestudiować księgi o oklumencji, poczynając od Działu Ksiąg Zakazanych.
Starając się wtopić w tłum, Arthur ukradkiem przekradł się obok bibliotekarki, wchodząc do miejsca docelowego. Nie miał on żadnych oporów, ani dziwnych reakcji na ruszające się księgi, które ożywiały się po dotknięciu ich okładki, czy też po samym grzbiecie. Sam w posiadłości miał o sporo własnych ksiąg, które przerażały samym widokiem, a co dopiero zawartością. Jednakże Arthur nie przyszedł do tego działu, żeby poobserwować zachowanie magicznych ksiąg, a by w końcu znaleźć coś o oklumencji, tak więc zabrał się do pracy. Z gracją przeszedł przez połowę działu, by w końcu znaleźć to co go interesowało najbardziej. Stara księga, której niektóre litery były już przetarte, tak, że udało mu się tylko odczytać kilka starogreckich liter. Na szczęście lekcje innych języków oraz sama znajomość łaciny i greki, którą nabył podczas nauk nie tylko Hogwardzkich, ale również domowych, pozwalały mu na odczytanie danych ksiąg. Przetarł kurz z okładki i o dziwo, nic go nie złapało za rękę, żeby mu ją zwyczajnie odgryźć, czy też wyrwać. To było pierwsze zaskoczenie, kolejnym było uświadomienie sobie, że dana księga nie była wielce Czarno-Magiczna, owszem było w niej wiele informacji odnośnie Czarnej Magii i posługiwania się legilimencją, jednak Arthur posiadając już tę umiejętność, postanowił ominąć te rozdziały i zabrać się za oklumencję. Otworzył książkę na pierwszym dziale dotyczącym oklumencji i zaczął czytać, powtarzając wszystko w myślach. W końcu westchnął ciężko i stwierdził, że będzie musiał znaleźć dogodniejsze miejsce na naukę tejże umiejętności. Spakował książkę do torby i po drodze zauważył jeszcze jedną ciekawą księgę, której tytuł głosił "Tortury wszech czasów". Zapamiętując w jakim miejscu księga leży, postanowił innym razem po nią wrócić. Wyjście nie było już tak proste, jednak Burke znany ze swojego lawirowania między ludźmi, nie miał najmniejszych problemów z ponownym zlaniem się z tłem, żeby tylko umknąć bibliotekarce.

/zt.