Nie byłam, co prawda, do końca zdolna wskazać drogę, która mnie tutaj przywiodła, oraz, co gorsza, drogi, którą powinnam wrócić na jakieś znajome szlaki, jednakże widok krów, które zamajaczyły w oddali, kompletnie mnie zahipnotyzował.
Krowy, krowy. Lubiłam krowy. Po roku intensywnej nauki ONMS jak przyjemnie było ujrzeć zwierzę, które nie może mnie opluć jadem, ani nawet nie pragnie mojej krzywdy. Ponadto, wśród mugolskich stworzeń, czy krowa nie była jednym z najbardziej fascynujących? Jej niezmącony spokój, gdzież to porównywać do konia, uznawanego za zwierzę szlachetniejsze, który potrafi się spłoszyć, bo na wybiegu leży koniożerne opakowanie po batonie?
Pewnym, ale powolnym krokiem zbliżałam się do majestatycznych zwierząt. Patrzyły na mnie, obserwowały mnie, ale to dobrze. Cieszyłam się, że je interesuję. Podeszłam do pierwszej z brzegu, łagodnie przemawiając i wyciągnęłam rękę do jej włochatego czoła.
Nie bodniesz mnie rogami, malutka, co?