➤ Rozmowność; Każdy zapytany o to, co zapamiętał po spotkaniu z Gabe'em, od razu odpowiada, ze jego głos; i to nie dlatego, że ma bardzo przyjemną i melodyjną barwę, ale dlatego że Gabryś to prawdziwa gaduła; Młody pan Bertrand, jak na osobę oświeconą przystało, ma wyrobioną opinię na każdy temat i bardzo chętnie dzieli się swoimi poglądami. Przy takim postępowaniu konfrontacje są nieuniknione; jednak zawsze stara się cierpliwie wysłuchać, co druga strona ma do powiedzenia, nawet jeśli w duchu kpi sobie z rozmówcy. Zdarza mu się myśleć na głos, niestety również gdy jest w towarzystwie. Gdy wymsknie mu się jakiś niezręczny szczegół, nagle wpada w zakłopotanie i za wszelką cenę stara się zatuszować pomyłkę albo odciągnąć rozmówcę od newralgicznego tematu, żeby żaden z nich nie musiał go dalej drążyć. Gabe jeszcze nigdy nie chciał nikogo (celowo) urazić i raczej szybko się to nie stanie. W zatuszowaniu ewentualnych wpadek najczęściej pomaga mu nieodparty urok osobisty, którego ofiarami pada zwłaszcza płeć przeciwna (ku jego rozczarowaniu na mężczyzn działa stosunkowo rzadko). Mimo to, rozmowa zdecydowanie jest jego żywiołem; potrafi prowadzić długie i zawiłe dyskusje, zadziwiając tym także swoich starszych rozmówców.
➤ Duże ego; Gabriel jest przykładem osoby nadmiernie pewnej do swoich przekonań, których nie pozwoli nikomu ani niczemu zhańbić. Jednak chłopak robi to w sposób bardzo elokwentny, przytaczając śmiałe argumenty utwierdzające jego zdanie. Nie boi się krytyki i choć bardzo, bardzo stara się znieść ją cierpliwie i z honorem, a dodatkowo wyciągnąć z niej cenne rady i wnioski, to zawsze trudno mu pogodzić się  z faktem, że w pewnych kwestiach zmuszony zostaje przyznać rację komuś bardziej doświadczonemu czy też lepiej obeznanemu w danym temacie.
➤ Asertywność i zdecydowanie przesadna pewność siebie; Obie wynikają bezpośrednio z wyżej wymienionej cechy charakteru. Gabe jest (często błędnie) przekonany o wyższości swoich racji nad pomysłami innych, więc nie ma żadnych oporów przed postawieniem się komukolwiek jeśli nie zgadza się z tą osobą bądź jej prośbą czy zaleceniem. Jest też niereformowalny; jeśli sam nie będzie pragnął czegoś w sobie zmienić, to nikomu innemu się to nie uda. Ma swoją ideologię, której jest wierny i.. i tyle. Jego własne poglądy są dla niego najważniejsze.
➤ Odwaga i zamiłowanie do ryzyka; Gabriel miał wielokrotnie okazję wykazać się kolejną z jego dominujących cech. Godryk Gryffindor na pewno nie zawiódłby się na jego odwadze, która nie raz pomogła mu przetrwać wiele trudnych sytuacji. Podczas Bitwy o Hogwart, mimo swojego bardzo młodego wieku, nie bał się ryzykować własnego życia i uparcie stawał w obronie murów swojej szkoły. W jego brawurowej naturze leży także zamiłowanie do ryzyka; Gabe uwielbia dreszcz adrenaliny, który przeszywa go podczas meczy quidditcha, wyścigów miotlarskich, pojedynków czy chociażby surowo zabronionych, nocnych przechadzek po zamku czy w zakazanym lesie.
➤ Lojalność; Mimo wszystko Gabriel jest dobrym materiałem na przyjaciela. Dlaczego? Jest rzetelny i dotrzymuje danego słowa. Kilka razy w życiu miał okazję się sprawdzić i jeszcze nigdy nie zawiódł. Jest w stanie zostawić wszystko i rzucić się na pomoc, cokolwiek by to nie było i jakiegokolwiek poświęcenia by wymagało. Zawsze znajdzie czas dla bliskich mu osób i będzie ich wspierał, o ile cel do którego dążą jest zgodny z jego przekonaniami. Jeżeli zaś nie, to za wszelką cenę będzie starał się odwieść ich od tego pomysłu i znaleźć alternatywne rozwiązanie; w końcu musi jakieś istnieć. Poza tym jest dość wyrozumiały, choć odrobinę niecierpliwy. No ale cóż, nikt nie jest idealny, prawda?
➤ Szczerość; Gabriel brzydzi się kłamstwem. Woli usłyszeć nawet najbardziej brutalną prawdę, niż niewielkie, na pozór niewinne kłamstewko. Niestety nie działa to tylko w jedną stronę, bo sam najczęściej jest brutalnie szczery, zwykle nie dbając o to, jak zostanie odebrany. Uważa, że kłamstwa tylko prowadzą do nieporozumień, całkowicie zbędnych sporów i wcale nie łagodzą gniewu, lecz tylko go wzmagają. Jedynym wyjątkiem od tej świętej reguły jest sytuacja, kiedy bierze czyjąś winę na siebie.
➤ Wrażliwość na krzywdę; Gabriel nie potrafi przejść obojętnie obok niesprawiedliwości, upadlania czy dyshonoru. Bez zastanowienia wejdzie w cudzy konflikt i z zrobi wszystko co w jego mocy, aby pomóc upokorzonej osobie. Jednak gdy przed oczami ma ludzi cierpiących, którym nie wie jak mógłby ulżyć, całkowicie zmienia swoje oblicze. Szybko podwija ogon i ucieka w jakieś ustronne miejsce, byleby tylko znaleźć się jak najdalej sytuacji, na której przebieg wydaje mu się, że nie może mieć wpływu.

Tam dom twój, gdzie serce twoje.

Gabinet utrzymany był w idealnym porządku, pomimo że właściciela tak naprawdę nigdy tutaj nie było. Makieta wnętrza miała wartość sentymentalną, głównie w tym celu powstała; by uczcić jego pamięć. Kurz starty z grzbietów starannie poukładanych woluminów, podłoga nienagannie wypastowana, błyszczy się lekko przebłyskach słońca wpadających przez nie do końca przysłonięte burgundową kotarą okno. W powietrzu unosi się zapach goździków, skóry i starych książek. Nic nie zaburza tego idealnego obrazu, dopóki z donośnym skrzypnięciem nie otwierają się drzwi. Na chwilę do pomieszczenia wpada większa smuga światła i towarzyszący jej powiew świeżego powietrza. Jednak odgłos mosiężnej klamki wszystko ucina. Słychać tylko stukot obcasów, stąpających po drewnianej posadzce, a na koniec cichy jęk skórzanego obicia dawno nie używanego fotela. Na blacie biurka ląduje para zgrabnych nóg, kolejne skrzypnięcie, tym razem metalowych przegubów, i w pomieszczeniu rozbrzmiewa melodia pozytywki. Drobna, porcelanowa baletnica tańczy do muzyki Debussy'ego pod czujnym spojrzeniem przenikliwych oczu, dokładnie tak samo jak kiedyś przed ojcowskimi oczyma.

Wiele wspomnień pierworodnego Bertranda łączyło się z tym gabinetem, w czasach, gdy jeszcze znajdował się w swoim poprawnym położeniu; gdy za oknem lazurowa woda pieniąc się uderzała o przybrzeżne skały. Wystrój gabinetu nie był typowy, zamiast klasycznych francuskich mebli, senior Bertrand wolał otaczać się orientalnymi antykami. Chciał zostać obieżyświatem, był głodny wiedzy, a jak powiadają niektórzy, nic nie kształci tak znakomicie, jak zwiedzanie świata; z pewnością dotarłby w jego najdalsze zakątki, gdyby tylko dostał więcej czasu. Beztroską sielankę przerwała rodzinna tragedia, śmierć ukochanego ojca. Na barkach Jacquesa spoczęły nowe obowiązki związane z przejęciem tytułu seniora rodu; z zazdrością patrzył, jak jego młodszy brat Antoine rozwija skrzydła i podąża ku wolności. Opuścił kontynent, swoje miejsce na nowo odnalazł wśród zielonych wzgórz Szkocji.

➤ Nie potrafi znieść tego gdy ktoś wymawia jego nazwisko błędnie. To jest BERTHRĄ, nie żadne BERTRANT.
➤ Z siostrą i kuzynką rozmawia głównie po francusku.
➤ Od urodzenia, zarówno jak i jego siostra, uczył się równocześnie francuskiego i angielskiego, co poskutkowało biegłą dwujęzycznością.
➤ Nie zna się na wynalazkach mugoli. No, może poza zapalniczką i gramofonem, bez których chyba nie mógłby żyć.
➤ Nie lubi pytania czy bardziej podobają mu się dziewczyny czy chłopcy. Bo bardziej podobają mu się chłopcy, ale mimo to zawsze odpowiada, że dziewczyny.
➤ Uwielbia czerwone wino, mus czekoladowy, crème brûlée i quiche szpinakowe babci.
➤ Komplementami sypie jak z rękawa.
➤ Potrafi ładnie śpiewać, ale nie przepada robić tego przed publicznością; okazjonalnie jest jednak skłonny wystąpić.
➤ Lubi starą muzykę francuską. No i Beatlesów.
➤ Jego stosunek do mugolaków można opisać jako wybitnie neutralny.