1.05.02r.
F,
nieskromnie przyznam, że z ONMS jestem co najmniej powyżej oczekiwań; znam się na sowach, czuję jego sympatię, nie niszcz mi tego.
Pobawmy się w szczerość, dobrze?
Co tak właściwie o mnie myślisz?
...Bo myślisz, wiem, że obaj o sobie myślimy.
A.

01.05.02r.
F,
mogłeś chociaż zmienić kartkę.
Nikt nie zasłużył na krzywdę.
Ja zasłużyłem,
i wiesz co?
Wcale nie jest prosta.
A.

01.05.02r.
F,
znów wracamy do momentu w którym chciałbym Cię pocałować.
A.

01.05.02r.
F,
jesteś najmniej romantycznym facetem spośród wszystkich, jakich nigdy nie miałem; psujesz głupimi pytaniami nawet tak miłą chwilę, zamiast zwyczajnie zamknąć oczy i przyjąć to do wiadomości.
A.

01.05.02r.
F,
nie będę więc zawracał Ci dłużej głowy, chyba niezbyt dobrze znoszę odtrącenie.
A.

01.05.02r.
F,
nie chcę już absolutnie niczego.
Chrzań się.
A.

22.06.02r.
Feliksie,
nie chcę tego.
To silniejsze ode mnie.
Abbey.

22.06.02r.
Feliksie,
chciałbym wiedzieć czego właściwie od Ciebie chcę. Tylko, że... nie mam pierdolonego pojęcia, wiesz? To najszczersze wyznanie na jakie mnie kiedykolwiek będzie wobec Ciebie stać. Nigdy nie nabędę cierpliwości, nie łudź się, że możesz coś w jakiś sposób we mnie zmienić. Skąd te wszystkie chore wizje i przypuszczenia, kiedy wcale nie klękałem i nie prosiłem Cię o wieczną miłość? Wiem, że Twoje serce należy do niego a to, co robimy, nie miało sensu już od początku. Nie będziemy blisko więcej niż raz (nie sposób jednak ukryć, że chciałbym do tego razu doprowadzić - potrzebuję oczyszczenia, będziesz moim katharsis), pierdolę bycie gównianym zastępstwem.
PS: mam nadzieję, że czujesz się już choć trochę lepiej.
PS2: ja tak.
Abbey.

22.06.02r.
Feliksie,
obaj dobrze wiemy, że nie jestem w stanie Ci tego dać. Bezpieczeństwo w relacji ze mną nie istnieje, jestem o tym przekonany, w końcu muszę się znosić niemal codziennie. Niezależnie od tego jak bardzo bym chciał, a nie ukrywam, że chciałbym być Ci komuś ostoją, niestety nie potrafię.
Czy to zabawne?
Nie wiem, ja się nie uśmiecham; zawsze stawiam sprawy sprawiedliwie, nie chcę być oszustem.
...I chyba cieszę się, że nie byłeś zbyt blisko z Serpensem, bycie sprawiedliwym najwidoczniej nie wyklucza się z wrodzonym egoizmem.
Przepraszam, chciałbym być kimś lepszym.
Zdrowiej, najlepiej na tyle, by uświadomić sobie, że ta znajomość zrobi nam obojgu krzywdę i z niej zrezygnować.
...Byłbyś w stanie?
Ja nie.
Abbey.

22.06.02r.
Feliksie,
dlaczego nie mógłbyś polubić mnie takim, jakim jestem, z tym szaleństwem w oczach i niezdecydowaniem? Nie szukaj we mnie kogoś innego, to niesprawiedliwe. Jeśli chciałbym dla Ciebie choć trochę być chyba prosiłbym o to, bym mógł być w tej relacji sobą, a nie kolejną z tysiąca kreacji, które tworze po to, by zatrzymywać przy sobie innych...
Uśmiecham się, kiedy mi się zwierzasz, to prawie tak, jakbyśmy byli przy-ja-ciół-mi.
Może nimi zostaniemy, co?
To rozwiąże wszystkie problemy, zapomnimy o tej chorej chemii.
Abbey.

22.06.02r.
F.
Nigdy do końca nie wiem na co mnie stać, ale co jeśli tak? Zaspokoiłbym krótką rządzę, docisnął Cię do ściany celem kradzieży kilku serii nieco zbyt namiętnych pocałunków i zapomniał o wszystkim. To mi się zdarzało, przecież wiesz. Nie jestem Serpensem, nie bawię się w żadną głupią miłość. To dla mnie zbyt trudne. ...Ale czuję, że ze mnie nie zrezygnujesz, wiesz? To przyjemne uczucie, jakiś odłam wysławionego bezpieczeństwa.
Abbey.

22.06.02r.
Feliksie,
nie chcę niczego, póki sercem jesteś z nim. To nie tak, że chcę zabrać mu to miejsce; nie, mnie możesz trzymać poza tym wszystkim, na odległość ręki, ale nigdy nie byłem w stanie poradzić sobie z byciem drugim. Ten związek umarł wiele miesięcy temu, a Ty wciąż żyjesz wspomnieniem.
Przestań.
Czemu nie możesz potraktować naszej relacji jak zabawy?
Zawsze musisz się tak niezdrowo angażować, oddawać serce na tacy i pozwalać innym robić z nim co tylko chcą? Chcesz miotać się pomiędzy chorym uzależnieniem do wspomnień o Serpensie, jedynej, o zgrozo, prawdziwej miłości, która doprowadza Cię na skraj, a mną - okropnym dzieciakiem, który spieprzy Ci życie i napluje do ust?
Uodpornij się trochę, będę miał wyrzuty sumienia...
Abbey.

F.
Brzmi trochę jakbyśmy nie mieli już nic do stracenia...
I też Cię chcę, idioto... po prostu... nie mogę.
   A.

F.
Nie mogę Nie chcę się angażować, nie jestem taki jak Ty. Nie potrzebuję miłości aż po grób, stabilizacja jest mi kulą u nogi. Nie mogę myśleć w tej kwestii o Tobie, już bez zaniedbywania własnych potrzeb jestem wystarczająco nieszczęśliwy.
Jeśli będziemy się bawić to gra musi toczyć się na moich zasadach, ale obiecam Ci wówczas pokazać nie tylko skraj własnego szaleństwa, ale i trochę dobra.
...Jeśli tego nie chcesz - zrezygnuj i nie krzywdź nas obu, proszę.
Całuję, Abbey.

22.06.02r.
Feliksie,
obawiam się; w niektórych sytuacjach potwornie ciężko o odwrót, co zakrawa na to, że dzisiejszą noc - zgodnie z pierworodnym planem - spędzisz jednak sam.
Mam dla Ciebie też dobrą wiadomość: nie jestem kłamcą, tego możesz być pewien, zawsze boleśnie szczerze wyszepczę Ci do ucha słodką prawdę, a nieco bardziej zrozpaczony pewnie wykrzyczę te najsmutniejszą.
Śpij słodko, podobasz mi się, kiedy jesteś spokojny.
Abbey.

22.06.02r.
F.
Naprawdę, z absolutnie pełną świadomością daję Ci coś w rodzaju kosza.
Śpij dobrze.

Ale... cieszę się, że w końcu mnie chcesz.
Spokorniałem; w kontekście wspólnej nocy nie wspominałem o bliskości ciał, a bliskości dusz, po prostu głupio uznałem, że po pocałunku chciałbym położyć się obok i zasnąć, tak, jakbyś przed tym, specjalnie dla mnie, o ja naiwny, wysmarował wargi Eliksirem Słodkiego Snu. <- Nie czytaj tych głupot.
Abbey.

23.06.02r.
Feliksie,
Wybacz mi ten brzydki, podarty kawałek papieru, który zamieniam w list do Ciebie. Skończył mi się pergamin, ale zeszyt z Historii Magii (nad którą od kilku godzin ślęczę) sprawuje się w tej roli co najmniej dobrze. Moje myśli uciekają gdzieś do sąsiedniej wieży, prosto do dormitorium Gryffindoru, i chyba piszę po to, by się z tym rozprawić. Czeka nas rozłąka, a nie lubię bawić się w milczenie bez pożegnania. ...To wszystko jest niemal jak jakaś separacja. Kończy się rok szkolny, czekają nas egzaminy (...obleję, cały czas się opierdalałem) ja wrócę do Dorothy, a Ty do swojej rodziny, o której wiem tyle, co nic. Szkoda, chyba jestem na takim etapie tej znajomości, że walczę z dziwną żądzą posiadania każdej informacji, która tylko jest w jakiś sposób z Tobą związana. Chyba chciałem powiedzieć, że będzie mi Cię brakowało, ale pocieszam się myślą, że w kolejnym semestrze, rozdzieleni tymi dwoma pierdolonym miesiącami pseudowypoczynku, nie będziemy już wrogami. Poświęć ten czas, by poukładać sobie wszystko w głowie. Wróć szczęśliwszy, nie zamierzam całować drżących warg ani gładzić przyozdobionych łzami policzków.
Kiedyś będziesz trochę mój.
Abbey.

O MÓJ BOŻE,
W szpitalu?! I dopiero teraz mi mówisz?! A co się stało? Mam nadzieję, że nic poważnego? Tak mi głupio, nie miałam pojęcia. Przepraszam! Wkrótce Cię odwiedzę, obiecuję.
Oho, zaczynam się bać. Tak, pamiętam Abbey'a. O co chodzi?
Rosie

Felix,
I tak przyjdę. Zresztą, wiesz przecież sam, że za dużo się uczę.
Nigdy nie miałam wątpliwości, że to nie Twoja wina, z Serpensem. Nie słuchaj go, nie ma pojęcia o czym mówi.
... Felix, kochanie, czy ja dobrze rozumiem? To osoba, która obwinia Cię o takie rzeczy. Jest niemiła. Ja... A co czujesz konkretnie kiedy go widzisz? Czy powiedział Ci coś podłego? Opowiedz mi wszystko!
Rosie

Felix,
Jesteś największym masochistą, jakiego w życiu spotkałam. Nie rozumiem Cię. Rozlałam sobie aż herbatę na kolana z wrażenia. Ale też znam Twoją stronę zbawiciela, faktycznie coś w tym jest.
Nie wiem co Ci powiedzieć. Mówisz, że boisz się, że zrobi Ci krzywdę, przez co prędzej bym się trzymała od niego z dala. Jednak jeśli czujesz się przy nim dobrze, bezpiecznie (jakimś dziwnym cudem), jeśli czujesz mocniejsze bicie serca jak go widzisz... Cóż, myślę, że już decyzja zapadła i bez mojej logiki i Twojego wolnego wyboru. Może coś z tego faktycznie wyjdzie, kto wie. Szczęśliwe zakończenie.
Ale Felix, błagam, uważaj. Bądź czujny, poznaj go dobrze zanim coś zdecydujesz. Nie rób nic pod wpływem chwili, już i tak naprawdę dużo wycierpiałeś.
Kocham Cię jak brata i będę Cię wspierać całą sobą cokolwiek nie postanowisz. Ale zastanów się, bo w razie czego to ja będę musiała się z nim tłuc
Love, Rosie

Felix,
Tak, to faktycznie ciekawy paradoks. Ale nie jestem w stanie Cię krytykować, wiesz sam, że ja dbam o szczęście innych nie zwracając uwagi na swoje. Z nas dwojga to Ty masz lepsze podejście, chyba
Ale nie czujesz się bezpiecznie, bo boisz się, ze zrobi Ci coś fizycznie czy, że Cię zrani jak... Jak Serpens?
Tak, możliwe, że kopiesz pod sobą dołek. Ale, Felix. Jeśli czujesz coś i on najwyraźniej to odwzajemnia... Upewnij się, że mówi poważnie. Jeśli tak...
Ja wcale nie muszę go lubić. Dla mnie najważniejsze jest żebyś Ty był szczęśliwy. I żeby był dla Ciebie dobry, bo inaczej skopię mu tyłek. Wiesz, że nie zawahałabym się, prawda? Ale uczucie miłości czy zauroczenia nie zawsze jest czymś bolesnym czy złym. Spróbuj poszukać w tym czegoś dobrego, radosnego. Poszukaj szczęścia z uczucia, nie strachu. Wiem, że to trudne, nie spodziewam się, że nie. Ale spróbuj, proszę.
Nie, Felix. Obawiam się, że nie. Nie byli Ciebie warci, kochanie, skoro zostawili za sobą tak wspaniałą osobę. Zasługujesz na wszystkie skarby tego świata, a oni nimi nie byli. All you have to do is to let go and move on.
Love, Rosie

24.06.02r.
F.
Czujesz się już lepiej?
Abbey.

24.06.02r.
Feliksie,
mógłbyś się poskładać, wiesz? Zażyłości z niepełnosprawnymi nie leżą w kręgu moich zainteresowań. O ile, oczywiście, mówimy o Twoim samopoczuciu fizycznym. Jeśli tak - jak jest mentalnie, a jeśli nie - jak fizycznie? Gubię się, ale przemyślę to wszystko. Nie chcę wchodzić w drogę Twoim przyjaciołom, chyba niespecjalnie za mną przepadają; mierzą mnie wzrokiem od góry do dołu, odkąd coś między nami jest(?). Nie wybieram się też na wakacje, ale są szanse, że zobaczymy się w pociągu.
Abbey.

24.06.02r.
Feliksie,
czasem przerwa pozwala zweryfikować nadmiar wykluczających się emocji; studzi je, daje czas, by nabrały właściwych kształtów albo, na co chyba głupio liczę, wygasły na tyle, by nie były uciążliwe.
Rozczulasz mnie, kiedy chcesz, żeby Twoi przyjaciele darzyli mnie sympatią, ale to będzie kurewsko trudne; niewiele mnie z nimi łączy. ...Z Tobą, chyba zresztą, też, choć nie bierz tego zbyt osobiście. Skrajnie się różnimy, to wszystko.

PS: Szkoda, że będziesz mógł wyjść dopiero na pociąg, głupio liczyłem, że gdzieś razem wyskoczymy.
Byłoby normalnie.
Abbey.

24.06.02r.
Feliksie,
ten trud w zrozumieniu mojej osoby jest absolutnie stałą częścią naszej relacji, zatruję Ci tym życie.
Prawda, ale robię to w obronie własnej.

Odpowiedz mi szczerze na jedno pytanie, dobrze?
Jak Ty, w ogóle, kurwa, nas widzisz?

Abbey.