W tym miejscu zajęcia miała poprowadzić nauczycielka, którą Hogwart dopiero miał okazję poznać. Venus Alvey pracowała w Hogwarcie dopiero dwa miesiące, co nie zmieniało faktu, że bardzo chciała angażować się w tutejsze wydarzenia. Powodów, co prawda, nie zdradzała, ale przecież nie musiała, ważne, że była tutaj i w pustej sali czekała na pierwszych uczniów, by przedstawić to, co przygotowała.
- Słynna postać, określana żeńskim odpowiednikiem Merlina, co jest absurdem – zaczęła. – Morgana le Fay, bo to o niej będziemy mówić, nie była niczyim odpowiednikiem. Sama w sobie stanowiła potęgę, do której większości daleko. Można wiele mówić o jej dokonaniach i zdolnościach, oceniać jej wykorzystanie czarnej magii, a musicie wiedzieć, że była w tym naprawdę dobra, czy zachwycać się jej animagiczną formą. Ja chciałabym jednak skupić się na czymś innym. – Alvey wyjęła różdżkę i szybkim tempem przeszła po sali, rysując na podłodze linie rozdzielające poszczególnych uczniów i umieszczając ich w ten sposób na oddzielnych polach. Kolejny ruch jej nadgarstka i wyszeptana inkantacja sprawiła, że z linii wyrosły szklane ściany, sięgające niemal samego sufitu. Uczniowie zostali uwięzieni, a to nie był jeszcze koniec. Szkło przestało być przezroczyste, a przed każdym pojawiło się pudełko. – Otwórzcie je – zarządziła i zamilkła, czekając, aż wszyscy wypełnią jej polecenie. Nie mogli widzieć się nawzajem, więc nie mieli pojęcia, co otrzymali inni. Dokładnie jednak usłyszeli krzyk jednej z dziewcząt. – Morgana le Fay była mistrzynią miraży. Potrafiła wyczarować bardzo dokładną iluzję tego, na co tylko miała ochotę. Wy musicie wiedzieć, jak z czymś takim walczyć. Jeśli wszystko poszło zgodnie z planem, macie przed sobą to, czego najbardziej, z głębi serca się boicie. Radźcie sobie.
Trzeba przyznać, że Venus Alvey była jedną z najbardziej wymagających i bezkompromisowych nauczycielek. To jednak gwarantowało, że jej uczniowie nauczą się tego, co trzeba. Liczyła na ich spryt i kreatywność. Udowodnij, że masz to, czego szuka.

Życie jest piękne, życie przynosi wszystkim szczęście i miłość… A potem zaczyna się lekcja Obrony Przed Czarną Magią i wszystko odchodzi w zapomnienie. Venus Alvey jest kobietą równie piękną, co chłodną, toteż tuż po jej jakże dumnym, niespiesznym wkroczeniu do klasy wszelkie rozmowy uczniów umilkły. Zatrzymała się na pięcie, gdy tylko zbliżyła się do swojego biurka i spojrzała poważnie na zebranych. Dziś nasza droga nauczycielka zaplanowała zajęcia praktyczne, wszystkie ławki więc zostały przesunięte pod ściany klasy.
- Witam wszystkich zebranych – powiedziała spokojnie, jej jedwabny głos niósł się po pomieszczeniu. – Dzisiaj zajmiemy się jednym z najtrudniejszych, a zarazem najważniejszych zaklęć z dziedziny Obrony Przed Czarną Magią. Zakładam, że i tak nie wpadniecie na to, co to takiego. – Posłała im chłodny, nikły uśmiech. -  Zaklęcie Patronusa.
Przeszła miarowym, pewnym krokiem za biurko i oparła złączone dłonie o oparcie fotela, wbijając przenikliwe, nieprzyjemne spojrzenie w uczniów. Zdawała się cieszyć z nadchodzącej, jej zdaniem, katastrofy. Była oczywiście pewna, że miażdżąca liczba uczniów nie podoła zadaniu.
- Ustawcie się w kolejce, wzdłuż ściany. Po łuku, środek ma być pusty. – Jej irytacja spowodowana chaosem dodatkowo podbiła aurę stresu bijącą od biednych dzieciaków. – Teraz słuchajcie mnie uważnie, wszyscy mają wiedzieć, co mają do zrobienia. – Uniosła nieznacznie w bynajmniej nie miłym uśmiechu kącik ust. – Nie zamierzam się powtarzać. Wasze pierwsze zadanie będzie polegało na przypomnieniu sobie szczęśliwego wspomnienia. Ale uwaga, pomyślcie o czymś absolutnie najlepszym, co was w życiach spotkało. – Zrobiła pauzę, by popatrzeć po twarzach zgromadzonych. – Za słabe wspomnienie nie zadziała i zaklęcie wam nie wyjdzie. Gdy już coś przyjdzie wam do głowy, skoncentrujcie się na tym mocno i machnijcie różdżkami, o w ten sposób.
Kobieta wyjęła swoją różdżkę i niezwykle wdzięcznie, lekko zakręciła nadgarstkiem. Z końca różdżki wydobyły się bardzo jasne, błękitne iskierki, które opadły w ciszy i znikły.
- Taki kolor mają mieć wasze iskry. Każdy inny znaczy, że nie przywołaliście wystarczająco szczęśliwego wspomnienia. Im ciemniejsze będą, tym dalej jesteście od odpowiedniej myśli.
Popatrzyła znów po uczniach, jakby na coś czekając. W końcu nieznacznie pokiwała palcem.
- Na co czekacie? Do roboty! Stańcie przodem do środka sali i próbujcie, będę obserwować wasze starania i ewentualnie was pokieruję.
Nie miała najmniejszego zamiaru nikomu pomagać. Ale wiedział to każdy, kto regularnie uczęszczał na jej zajęcia. Venus Alvey nie była typem pomocnej wróżki, raczej chłodnego dyktatora. No, ale póki co istnieje szansa, że nie pójdzie kochanym podopiecznym tak źle!

Każdy uczeń rzuca jedną kostką i w zależności od wyniku opisuje próbę, której powodzenie jest przypisane do każdego numeru z osobna. Pamiętajcie, że każdą z prób należy opisać w osobnym poście!
Pierwsze zadanie kończy się wraz z udanymi próbami ze strony wszystkich uczestników. Przy trzecim nieudanym rzucie kostką, w tym samym poście, z góry należy założyć, że próba udała się. Powodzenia!

1 Pierwsza klasa! Doskonale wiedziałeś, jakie wspomnienie jest dla Ciebie najlepsze i szybko skupiłeś się na zadaniu. Inni jeszcze się męczyli, szukając w zakłopotaniu czegoś szczęśliwego w umysłach, Ty jednak sprawnie machnąłeś różdżką, a z jej końca powitały Cię piękne, błękitne iskry. Brawo! Profesor Alvey na pewno weźmie twój szybki sukces pod uwagę przy wystawianiu stopni.
2 Nie umiesz się skoncentrować, czy to przez wbite w Ciebie chłodne spojrzenie pani profesor, czy też przez własne roztrzepanie. Pod ciężarem spojrzenia wciąż skupionej na Twoich staraniach Venus Alvey machasz różdżką myśląc o czymś banalnym. Z tej wylatują czarne iskry, na co profesor unosi brwi z politowaniem i więcej nie obdarza Cię nawet najmniejszym spojrzeniem, wyraźnie zgorszona. Spróbuj jeszcze raz!
3 Trochę Ci to zajęło. Z początku ciężko było Ci znaleźć odpowiednie wspomnienie. Podczas gdy inni już machali różdżkami, Ty stałeś w zamyśleniu pomiędzy nimi. Twoje opóźnienie nie umyka uwadze Venus, która decyduje się póki co nie komentować Twojego wahania. Starasz się nie zwracać na nią uwagi i w końcu, po tym jakże głębokim namyśle, unosisz różdżkę i machasz nią, a błękitne iskry opadają łagodnie na podłogę. Uratowało Cię to od złośliwego komentarza Alvey, która łaskawie skupiła się na innych uczniach. Gratulacje!
4 Starasz się zdecydować, które z dwóch wspomnień chodzących Ci po głowie jest szczęśliwsze. W końcu wybierasz jedno z nich i machasz różdżką. Ukazują się białe iskry sugerujące, że jesteś blisko, ale nie wystarczająco. Sprawnie skupiasz się więc na drugiej myśli i bez wahania ponawiasz próbę. Brawo! Błękit powitał Twoje oczy, a profesor nawet obdarzyła Cię w miarę przychylnym spojrzeniem.
5 Akurat kiedy trzeba, nic nie wpada Ci do głowy. Klasyk! Próbujesz wpaść na cokolwiek, ale rosnąca frustracja i widok sąsiadów, którzy już angażują się w próby sprawia, że nie możesz się skupić. W końcu wymyślasz sobie jakiś cudowny moment ze swojego życia licząc, że zadziała. W końcu co za różnica czy coś się faktycznie stało czy nie? Machasz różdżką, a Twoim oczom ukazuje się krwista czerwień iskier. Pamiętajcie, że wspomnienia mają być prawdziwe, powiedziała pani profesor, a Ty czujesz na sobie jej przenikliwe spojrzenie, mimo faktu, iż zwróciła się do wszystkich. Spróbuj jeszcze raz, tym razem uczciwie!
6 Wahasz się, wyglądasz na zagubionego. Robisz co możesz, ale nic szczęśliwego nie wpada Ci akurat do głowy. W przeciwieństwie do Twojego kolegi, nie zamierzasz oszukiwać i wymyślać nie wiadomo czego. Po chwili dodatkowo utwierdza Cię w tym zwrócenie przez Venus uwagi na uczciwość. To Ci jednak nie pomaga i ostatecznie jesteś kupką stresu, która nie robi absolutnie nic. Może jednak spróbuj coś sobie przypomnieć?

Przewidywana data zakończenia pierwszego zadania: 16/06/2016

Kod do wklejenia pod postem:

Kod:

<kk>Liczba wyrzuconych oczek:</kk>