Nie mam pojęcia, po co tam poszedłem. Tyle wspomnień o ludziach, którzy powinni byli wciąż tu być albo wieść normalne życie, pracować, studiować, podbijać świat. Chcieli uczcić ich pamięć, ja też, ale to było głupie. Za bardzo przypominało o nim. Niby on wcale nie zginął na wojnie, ale to niczego nie ułatwia. Może nawet utrudnia. A rocznica śmierci pokrywa się z rocznicą ostatecznej bitwy. Po co tam poszedłem? Wspominać? Po co? Chociaż przecież nie żałuję. Napatoczył się Serpens, przypadkowy człowiek w przypadkowym miejscu. Krukon, który wiedział, o co pytać i jak poruszyć. On też miał dziurę w sercu, widziałem. Zaproponował wyjście, więc czemu nie...?

Atmosfera tej sali i nastrój całego wieczoru były zaskakująco spójne. Przygnębiające. Ale przecież nie było źle. Ba, było... Sam nie wiem, jak to określić. To tak, jakbym przekroczył własne granice. Dlaczego z nim? Nie wiem. Miał w sobie coś niezwykłego. Może to był właśnie ten ból. Jakby znał cierpienie. Choć tutaj prawie wszyscy je znają, a jednak tylko on tak mnie ujął... Zaczęło się od papierosa, a potem poszło tak szybko, że sam nie jestem pewien, co się zdarzyło. Łamany regulamin, obietnice dalszego przekraczania granic... Z nim. I to... Palenie po studencku. Wciąż pamiętam smak jego ust. Dym, alkohol i on... Nie mam pojęcia, co upajało mnie bardziej. Można się uzależnić od jednego razu?
A nawet nie wiedziałem, jak ma na imię. Wtedy jeszcze nie.

Nawet nie wiem, co tu się stało. To była chwila, kilka minut, kilkanaście. Albo i cały dzień, nie wiem. Merlinie, nie wiem, wszystko mi się miesza! Tak mało dotyku, tak wiele pragnień, tak blisko, ale tak daleko... Siedzieliśmy tam, chciałem rysować, ale on przyszedł i mnie dotknął. I wtedy przestało liczyć się już cokolwiek. Ten jeden dotyk, a po nim pocałunek. On jest jak cholerny narkotyk.
Serpens Lucifer.

Nie znam intymności. A przynajmniej... Nie znałem. Do tego dnia. Pozwoliłem sobie na wiele - on mi pozwolił na wiele. Ale jednocześnie poza dotykiem, poza pożądaniem, którego dotychczas nie znałem, pojawił się strach i ból. Nie myślałem o tym specjalnie do tej pory, ale co, jeśli taka bliskość jest zdradą? Jeśli przekroczenie pewnej linii będzie brakiem lojalności? Jak pogodzić to, czego tak bardzo pragnę, z tym, co jest właściwe?
Mam w głowie... Mętlik, to mało powiedziane. Wiem, że nigdy tak nie pragnąłem. Że nigdy nie było tak intensywnie i tak intymnie. Nigdy nie miałem odwagi odsłonić się tak szybko. Nie chcę tego żałować.
Narysowałem go. Prawie nagiego, z tymi bliznami i całym jego bólem. Ale i z całą siłą. Bo dla mnie jest silny. I piękny.
Tracę głowę jak pierwszy lepszy idiota.

Najbardziej intensywne z dotychczasowych spotkań. Czyż każde takie nie jest? Lepsze od poprzedniego, mocniejsze, bliższe, bardziej intymnie. Wymknęliśmy się ze szkoły - kolejne moje nigdy. A przecież ja generalnie nie łamię regulaminu. Tyle że pragnienie bycia przy nim jest silniejsze. I tylko tu, w takich ukrytych korytarzach, w zamkniętych salach mogę go dotykać i całować tyle, ile chcę. A jednak ciągle mi mało. Tracę przy nim zmysły, a jednak żałuję, że nie szybciej.
Już nie Serpens Lucifer. Już tylko Serpens.

Dałem mu w prezencie papierosy. Jak się okazało, papierosy nasączone Eliksirem Wyostrzającym Zmysły. Nie miałem pojęcia. Ale kiedy wypaliliśmy jednego... Merlinie. Nie jestem w stanie opisać, jak czułem ten dotyk. Ale byłem gotowy na wszystko, żeby tylko nie przestawał. Żeby dotykał i całował bez końca. Jeśli do tej pory myślałem, że wiem, jak bardzo może mnie podniecać, byłem idiotą. A to przecież nie koniec. To pragnienie nie znalazło ujścia, więc będzie tylko gorzej.

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

Obudziłem się w szpitalu bez jakiejkolwiek świadomości tego, co się stało. Wciąż mam luki w pamięci i czuję się, jakby ktoś zabrał sporą cząstkę mnie. Ale przecież nie o to chodzi - kiedy się obudziłem, on tam był. Abbey. Pokiereszowany, ale nie wiem dlaczego. I... To było dziwne. W obliczu tych wszystkich listów, w których przerzucaliśmy się winą czy innymi przykrymi rzeczami albo wręcz przeciwnie, podpuszczaliśmy się nawzajem... Choć przecież nie jakoś mocno, dopiero po tym wieczorze mogłem sprawdzić, na jak wiele możemy pozwolić sobie w listach. A sam wieczór wszystko skomplikował. Nie mam pewności, o co mu chodzi, być może nigdy nie będę jej miał. Co gorsza, nie wiem, o co chodzi mnie samemu. Wciąż nie zamknąłem przeszłości, ale jednak jest w tym chemia, z którą nie potrafię walczyć. Pocałował mnie w skroń i to miejsce wciąż parzy. Wydaje mi się, że jest w nim coś z modliszki - po wszystkim po prostu urwie mi głowę. Ale czy jestem w stanie z tego zrezygnować na rzecz dalszego trwania w tym letargu?

Umówiliśmy się na randkę. Głupio, bezmyślnie. Musiałem wyprosić u Pomfrey, żeby pozwoliła mi nocować w dormitorium - dzięki temu dałem radę wymknąć się do Hogsmeade. Jak tak teraz myślę, to wystarczyło, żeby wydarzyło się cokolwiek i obaj mielibyśmy przechlapane. Ale mi zależało. Jemu chyba też. Więc to jakby nie miało znaczenia. Ryzyko warte podjęcia. Tym bardziej, że udało nam się tak normalnie porozmawiać. O niczym, jak zwykli ludzie. O herbacie. A potem go pocałowałem i do tej pory nie wiem, w jaki sposób zebrałem się na odwagę. Ale to był krótki pocałunek, na dłuższy jednak nie starczyło mi odwagi, nie tam. Szybko stamtąd wyszliśmy. I to wyjście chyba było najlepsze.

Niewiele rozmawialiśmy. Jakbyśmy zostawili rozmowę tam, w gospodzie. Za to tutaj był czas na dotyk. Zdecydowanie nie mam dosyć smaku jego ust. Ani jego dłoni pod moją koszulą, gdzieś w okolicach bioder. Chciałbym tego więcej, ale mi nie pozwolił. Zostawił mnie tak, tłumacząc się, nie wiem, czymś tam. Potem napisał, że chciał się ze mną kochać. Zostawił mnie, żeby mnie nie skrzywdzić. Gubię się w tym. Za dużo emocji.

~*~

~*~

~*~

~*~

Nie do końca miałem ochotę się z nim spotykać. Liczyłem na to, że przez wakacje się z niego wyleczę. Najwyraźniej jednak coś poszło źle. Ciągnie mnie do niego, chociaż przecież wiem, jak bardzo toksyczny jest. Zniszczymy siebie nawzajem – chyba że ja zniszczyć go już nie zdążę. W każdym razie… Przekonałem samego siebie, że możemy spróbować. Że nie przeszkadza mi, że sypia z Gabrielem – chociaż to akurat kosztowało mnie naprawdę dużo. Ale może jest jakaś szansa. Może to się może udać. Nawet jeśli… Cóż. Do tej pory średnio to wszystko szło.

Wylądowałem w namiocie z Gabrielem i po prostu nie mogę w to uwierzyć. Ale jakoś muszę sobie z tym poradzić, a że wciąż mam z tyłu głowy wszystko, czego ojciec mnie nauczył, spróbowałem jakoś na spokojnie z nim porozmawiać i go poznać. Nie było tak źle. Najlepiej też nie, ale w sumie sympatycznie. A kiedy przyszła Tosia i sugerowała, że Abbey coś sobie mógł zrobić… Nawet nie miałem prawa pokazać, że się martwię albo pójść za nim. Wszystko miało być w tajemnicy. Gabriel mógł iść. I poszedł. I tak sobie myślę, że te teksty o tym, że jest między nimi tylko seks… To nie do końca tak. Gabrielowi musi zależeć, choć trochę. A ja w tym wszystkim jestem takim piątym kołem u wozu…

Okazało się, że śpimy na jednym materacu i byłem przekonany, że to absolutnie najgorsza rzecz, jaka mogła się zdarzyć podczas tego obozu. W końcu… Jak bardzo chore to jest? Będę spał z… Chłopakiem swojego chłopaka? Jak to się stało, że wylądowałem w takim dzikim trójkącie? Ale przecież przekonywałem się ostatni miesiąc, że muszę wyluzować. Może to rzeczywiście nic takiego.
Ale ten jeden wieczór wystarczył, żebym znowu zaczął się zastanawiać nad tym związkiem z Abbeyem. Gabriel opowiedział mi o ich spotkaniu, które skończyło się awanturą tylko dlatego, żeby chciał mu zaprać koszulę i to najbardziej absurdalny powód do kłótni, o jakim słyszałem. A przecież nie mogę mieć pewności, że i ja tak nie skończę, prawda? Jestem w ogóle pewny, w co się pakuję? Bo zaczynam mieć wątpliwości, a od naszej rozmowy minęło raptem kilka godzin…

Chciałem to wszystko wyjaśnić. Dowiedzieć się, dlaczego wczoraj tak zareagował i w tym nawet nie do końca chodziło o Gabriela, choć nie ukrywam, że o niego też się martwię. Bardzo to przeżył, a ja jestem zdecydowanie zbyt empatyczny. Ale pytałem ze względu na siebie, bo emocjonalny rollercoaster nie jest czymś, czego potrzebuję… Skończyło się niespodziewanie. Okazało się, że muszę się zadeklarować – daję z siebie wszystko albo nic. Przy czym w drugą stronę najwyraźniej to tak nie działa. I jeśli dam z siebie wszystko, wciąż mogę zostać z niczym. Przecież nie mogłem się zgodzić. Nikt przy zdrowych zmysłach nie pakowałby się w coś takiego całkiem świadomie. Ale skoro wybrałem nic… Cóż, to musiał być koniec. I tylko wciąż dzwonią mi w uszach jego słowa, kiedy mi powiedział, że mnie kocha. Przeprosił. To więcej, niż dostałem od początku tej znajomości, tylko co z tego? Nadgarstek, który ucałował, wciąż mnie drażni. Nie chcę miłości od kogoś, kto mnie wprost uprzedza, że może mnie zniszczyć.

Wciąż myślę, że jest coś nienormalnego w tym, że po rozstaniu z Abbeyem idę do chłopaka, z którym go dzieliłem. Ale obaj zostaliśmy skrzywdzeni. Obaj zostaliśmy porzuceni. Może cierpienie łączy. Ale może to wszystko było tak abstrakcyjne, że tego cierpienia nie ma aż tak dużo. I możemy się śmiać z tego, że teraz założymy klub skrzywdzonych, i będziemy się dzielić pierwszą pianką… A potem dość bezmyślnie zaprosiłem go do swojego śpiwora, żeby się ogrzał. Było jeszcze dziwniej, ale ja chyba po prostu rozpaczliwie potrzebuję bliskości. A on jest miły. I ciepły. I nie wygląda, jakby chciał zrobić mi krzywdę.
Abbey, skrzywiłeś mnie. Za dużo złego i teraz lgnę do pierwszej lepszej osoby, która nie robi tego co ty. Ale nauczę się wreszcie być sam, zobaczysz.

Dałem się zaciągnąć do sklepiku z pamiątkami. Trochę nie chciało mi się iść nawet do samego miasteczka, ale jakoś niespecjalnie umiem mu odmawiać. A potem się okazało, że w sumie dobrze wyszło, chociaż raczej pod kątem inspiracji, niż rzeczywistych zakupów. Ja kupiłem płótno i teraz pozostaje tylko znaleźć odpowiedni temat do malowania. Gabriel z kolei przypomniał sobie, że ma aparat. Będzie kolekcjonował wspomnienia. Ciekawe, na ilu będę.

Dałem się namówić na spotkanie z jego przyjacielem. Jeśli dobrze zrozumiałem, jeśli Jesse mnie nie zaakceptuje, równie dobrze mogę od razu znikać. Czuję się z tym dziwnie, bo to jak poznawanie rodziców, a przecież nic między nami nie ma. Chyba że jest. Nie wiem. Boję się nad tym zastanawiać. Niech to sobie tak po prostu wisi.
W każdym razie spotkaliśmy się i sam nie wiem, co Jesse o mnie myśli. Nie był zbyt towarzyski. Wymieniliśmy kilka zdań, nic specjalnego. Może to nie tak źle.

Szczerze mówiąc nie mam pojęcia, co się wydarzyło.
Rysowałem, kiedy przyszedł. Półnagi, Merlinie, to powinno być nielegalne. Ale przyszedł. A potem… Potem wylądowaliśmy pod jednym kocem, bo było zimno. I… Sam nie wiem. Pocałowałem go. Tak po prostu. I to się wydawało najwłaściwszą rzeczą pod słońcem. Tak jak to, że potem się wtulił i rozmawialiśmy. I że zasnęliśmy tak blisko siebie.
O co w tym chodzi?

On ma jakiś talent do pojawiania się, kiedy rysuję. I rozpraszania mnie, ale tak naprawdę mocno. W sumie… Jak długo się znamy? Ale tak rzeczywiście znamy, utrzymujemy kontakt? Od dwóch tygodni. I wystarczyły te dwa tygodnie, żebym… Merlinie, żebym tak bardzo go chciał, że prawie to zrobiliśmy, tam, na środku łąki, gdzie każdy mógł w każdej chwili przyjść i nas zobaczyć… Do niczego nie doszło, chyba po prostu obaj nie jesteśmy na to gotowi. Ale… Chcę. Z nim.
Tak czy inaczej, mimo że nic takiego się nie wydarzyło, to i tak będę miał o czym pamiętać. Zgodził się wziąć ze mną ślub obozowy. Nie do końca wiem, co to znaczy, bo nie jestem gotowy na żadne poważne deklaracje, ale to chyba tak, że… Też lubi ze mną przebywać. Ciepło mi od tej myśli.
I namalowałem go. Spał - nagi, przykryty tylko moją koszulą. Był… Po prostu piękny. I mógłbym go malować bez końca, gdyby nie to, że wolałbym go dotykać.
G, co ty ze mną robisz…

Chce mnie przy sobie mieć.
Powiedział, że chwile ze mną były najpiękniejsze od dawna.
Dał mi pierścionek zrobiony z zakrętki od soku dyniowego.
Wciąż nie wiem, co między nami jest, ale bardzo chciałbym, żeby trwało. To… Bezpieczne. To coś, w czym się odnajduję i w czym czuję się dobrze. I to pierwszy raz, kiedy nie mogę doczekać się szkoły, bo chciałbym już wiedzieć, jak to będzie wyglądało później. O ile będzie.
Chciałbym.